Κοιτώντας Το Φεγγάρι Από Κοντά

Είναι ανηφόρα εδώ έξω
Ακούω κραυγές ...
Άραγε τι να ναι αυτό που με καλεί;
H κάψα απ΄το Ολόγιομο Φεγγάρι
Κοίταξε με ...αυτό μου λέει
Φτιάχτηκαν για σένα οι λέξεις..
Μα με μάτια πλάνα και καρδιά μικρού παιδιού
Γύρισα δειλά και τρομαγμένα
Κι αντίκρυσα το μαύρο πέπλο
Αυτή τη μάνα ,των αστεριών
Με τόση ορμή και λύσσα
Γεννοβολάει τη μια κουτάβια
Κι αυτά κλαίνε σκυφτά
Πρόσωπα δεν βλέπεις
Τα έπνιξε η χείμερα
Στο κλάμα και στο κρύο
Κι όταν πλησιάσεις το φεγγάρι
Καμμένη γης...παντού σκιές
Μέσα σου φωνάζεις τη Μάνα
Και ψάχνεις τον έρωτα στις λέξεις
Στο φως των αστεριών, κοιτάς να νιώσεις ζεστασιά
Μα αυτός ο σκοπός ο θλιβερός
Σου παίρνει το μυαλό και νιώθεις δυστυχία
Αν θες από κοντά
Να δεις εκεί ψηλά
Θα πρέπει να χεις μάθει
Να κλαις αόρατα,μασώντας την ελπίδα
Γιατί ποιος είπε πως οι δυνατοί
Δεν γίνανε αδύναμοι
Κι αυτοί που φτάσανε κοντά
Ξέφυγαν πάλι μακριά
Γιατί νόμιζαν ,πως είχαν αγκαλιά
Μια τούφα απ το Φεγγάρι
Μα μόλις άνοιξα πανιά
Είδα πως πέταξα ψηλά
Μα όσο και να κοίταζα
Μπέρδευα το κοντά απ το μακριά
Κι έγινε μία έκρηξη με χίλια δυο κομμάτια
Και οι νεκροί το βλέπουν
Μα δεν το πιάνουν
Κανένας δεν το πιάνει
Όσο είναι μακριά
Αυτό για την Ειρήνη ..
Που πέταξε μακριά!
Κι έμαθε την ποίηση
Έτσι.. να αγάπα!!

                                                   Υ.Γ. Με αγάπη στην φίλη μου Ειρήνη!
                                                                Γραφή και Πένα
                                                              Γεωργία Κατσιώρα