Ατσάλινα Πουλιά!

Κάποτε ήμασταν παιδιά
Θαυμάζαμε βουνά από ψηλά
Και κάναμε όνειρα τρελά
Στα περισσότερα ,αυθόρμητα 

Ένα από αυτά που θα θελα να δω
Φτερά στον ουρανό,

Να μπορώ κι εγώ να φορώ
Να νιώθω,πως πετώ
Με ανοιχτά τα χέρια
Σαν μάθω να χαμογελώ
Σ ένα ρυθμό ελεύθερο
Πουλί αγέρωχο να νιώσω
Αγάπη στο φιλόσοφο
Στο φαγητό τη γνώση
Θα χω εγκράτεια στο νου
Όσο ανεβαίνω σκάλες
Με τα φτερά να οργώνω

Άκρη προς άκρη
Μα κανείς,δεν μου χε πει
Ούτε οι απλοί,ούτε και οι γνωστικοί
Πως όλοι οι λαθροκυνηγοί
Ζητάνε τους καλύτερους
Παλεύουν για το θάνατο
Των σπάνιων πουλιών
Μόλις κρυφτούν οι κυνηγοί
Κι ακούσουν ήχο στη βροντή
Θα ορίσουν το τουφέκι τους
Τα άψυχα θηρία, αυτά που ζουν
Να δουν την ζήλια,στη σκανδάλη
Θα θέλουν,όλο το κουφάρι
Και θα ζητούν να πάρουν
Μαζί τους για το θάνατο,
Τα ελεύθερα πουλιά!
Εκείνα τρέχουν δυνατά
Φτερά στις πύλες,διάπλατα
Ψάχνουν να βρουν μια σπηλιά
Και κράζουνε πιο δυνατά
Στην τόση αδικία
Μα όταν κάπου κουραστούν
Στο στόχαστρο απλά θα μπουν
Σαν μια θηλιά από θάνατο
Με άρωμα από αίμα
Στη σφαίρα του ορίζοντα
Στα άγρια πατήματα
Στο γρήγορο σιδερικο
Με τον βαρύ τον ήχο
Αυτός ο γεροκόλακας
Που βίαια,σε στοχεύει
Τα πάντα θα σου κάνει
Γιατί τα μάτια του δεν παίρνει
Απ το αγέρωχο πουλί
Απλά και βασανιστικά
Θα θέλει με τη βία, να το θανατωσει
Μα σαν απλά και ξόφαλτσα
Το πάρει η σφαίρα,του κακού
Τον εκατόνταρχο το Χάροντα
Θα επιζητεί στα πόδια του
Γιατί τα ελεύθερα πουλιά
Δεν ξέρουν τι έτσι σκλαβιά
Δεν ζουν κλεισμένα σε κλουβιά
Γιατί τα σίδερα στα μάτια τους
Δεν είναι καν, η φυλακή
Είναι ατσάλι,από δύναμη
Μέσα απ το βάθος,της ψυχής
Είναι ο οδηγός,στη διαδρομή
Και τρώγοντας το σίδερο
Στον άνεμο θα αντέχουν!

Πένα και Γραφή 

Γεωργία Κατσιώρα