Δεκαπέντε Λέξεις!

Αστέρια έπεσαν,στα μάτια σου

Την ώρα που σχημάτιζες

Τις δεκαπέντε λέξεις

Ο ουρανός σου,ξεδιπλώθηκε

Μες το σεντόνι,της θάλασσας

Στον ήχο,της ελευθερίας

Με τον χρόνο,να σε υπνωτίζει στο μπλε

Τη στιγμή που ηλιαχτίδες φωτός,έκαναν κόντρα

Στον ορίζοντα,της λατρείας σου

Έτσι έμαθες ν αγαπάς.το συννεφάκι

Θυμώσουν τη γλυκιά ανάμνηση,της μάνας

Που με γλυκό,του κουταλιού

Μάζευε τη Γεωργία,κι έπλαθε θησαυρό

Μετέτρεψε το γκρι,σε ουράνιο τόξο

Κάνοντας όνειρα,με μπλε χιόνι

Και στον ορίζοντα ,φώτισε πράσινη

Η καταιγίδα,της μάνας

Που στο δάσος,έχασε μια ζωή

Και το μόνο που είπε,φεύγοντας

Πως η μόνη,προίκα σου

Θα ναι,οι δεκαπέντε λέξεις.

Πένα και Γραφή

Γεωργία Κατσιώρα