Ο Φακός Της Ψυχής Σου!

Σαν ήμουν,μικρό παιδί
Στάθηκα,στου χρόνου το σκαμνί
Κοίταζα σιωπηλά,τον ουρανό
Μ ένα βλέμμα,φωτεινό
Κάνοντας κύκλους,για χορό
Μες το δικό σου,φακό
Ψάχνοντας ψυχές,σε χρόνο αργκό
Ταξίδεψα,σε δικά σου λιμάνια
Με τα μαύρα σου,μαλλιά
Πλέκοντας,κοτσίδες για κατάρτι
Βρήκα,μιαν ήσυχη άκρη
Χωρίς το βλέμμα,στη βαβούρα
Στα μπλε σου χρώματα,η φιγούρα
Με συντροφιά εσένα,δύο πούρα
Και τον φακό,της ψυχής
Με γυάλα μπλε και φόντο να θυμίζει άδειο
Με το φακό, της ψυχής μου
Να δείχνει τα μέρη,που περπάτησα
Στις ανάσες,του χρόνου
Στην κόψη του ξυραφιού
Με το φακός,να εντοπίζει τα πάντα
Δαμάζοντας τα βλέμματα
Και θέτοντας τα όρια
Πορεία γραφής,στο ταξίδι
Της δικής μου,ψυχής
Που κυβερνά,τον έρωτα
Με την εικόνα του απέραντου γαλάζιου.


Πένα και Γραφή
Γεωργία Κατσιώρα