Το Κατάρτι Της Οδοντογλυφίδας..!

Σαν παιδί μικρό,αγαπώ το γλυκό
Με τη γεύση του,ταξιδεύω σε μαγεμένο ουρανό
Με ξύλινη κουτάλα,κουπί κάνω
Σαν γαλάζια βάρκα,πλέω
Και συναντώ ούριο Άνεμο,στην κλασσική σχεδία
Σαν φοράω μπλε χρώμα,στο μικρό καραβάκι
Ξένο επιβάτη δεν βάζω,στα λευκά όνειρα
Που κατάρτια πέταξε,η βροχή
Όταν λύγισα από αδύναμη,σκέψη
Η στεριά τότε,τράβηξε τη θάλασσα
Μου τράβηξαν το χαλί,απ τα πόδια
Κι αποχαιρέτησα τα πλήθη,τυφλά
Ζήτησα ξανά παιδιά,χάδι και αγκαλιά
Μέσα απ την ανεμελιά,συναίσθημα
Τότε που έμαθα,αγάπησα τ απλά και τα γλυκά
Σαν κράτησα φίλους καλούς,πολύ σφιχτά
Με τη ζέστη στο χαμόγελο,έδιωξα
Τη μοναξιά που δίνει,όσα θέλει
Σ ένα απλό παιδί μ αγάπη ανιδιοτελή
Καθώς πέφτει βροχή,μαθαίνει
Δίνει τρυφερά φιλιά,μια αγκαλιά
Κοιτάζει τα λευκά πουλιά,που ταξιδεύουν μακριά
Σαν κλείνει δυνατά τα μάτια,αγαπά κλασσικά
Σε αληθινά,χαρούμενα χορεύει
Και σε πραγματικά,σφιχτά κρατάει το τιμόνι
Κι ας σου θυμίζει,πως θυμώνει
Κάνει πως πετάει άγκυρα,πιάνει στεριά
Με ευαισθησία,απ το κλασσικό τραγούδι
Αγκαλιάζει το πιάνο,Ιταλικά
Με μια φινέτσα,περπατά
Ανέμελα,φιλόξενα τον ουρανό ρουφά
Από τις ρίζες,στο πλοίο
Που έγραφε Ελληνικό,τίτλο
Σαν μελέτησε το βάθος,η ψυχή
Με την αξία για υπέρτατο βαθμό
Κι αφού αρέσκομαι να περπατώ,μελετώ
Πρώτα τη λεπτομέρεια,πράττω λογικά
Βαδίζω κεντρικά,στη βάρκα
Ψάχνοντας βρίσκω,τρύπα
Εκεί που έβαλε νερά,η βάρκα
Μες το γλυκό μου όνειρο,ξυπνώ
Και δε μπορώ να αποκοιμηθώ
Γι αυτό παίρνω τη ζάχαρο-ταινία,αγκαλιά
Σαν προσπαθήσω,θα βουλώσω την τρύπα
Κι όταν κλείσει,παίρνω γλυκά τη μαξιλάρα
Γυρνάω στα δεξιά,κλείνω τα μάτια
Τρώω δύο γλυκά,στη ζαχαρένια βάρκα
Βάζω πλώρη στο ταξίδι
Με τη θάλασσα,γαλήνη
Και τα μάτια ανοιχτά.

Πένα και Γραφή
Γεωργία Κατσιώρα